Vandaag woon ik precies tien jaar in dit huis. Het huis zat vol met bloemetjesbehang toen ik het voor het eerst zag, dus voor de verhuizing is er flink geklust. Het bijzondere was dat ik me hier vanaf dag één thuis voelde, een goed teken.
Enkele jaren eerder verhuisde mijn oma naar een verzorgingshuis. Veel van haar huishoudelijke spullen werden daardoor overbodig en ik was veruit het oudste kleinkind. Met dank aan de ruime zolder en schuur van mijn ouders, konden diverse dingen een paar jaar worden opgeslagen. Ik gebruik nog steeds haar wasmachine, bestekset, ontbijtbordjes en Tupperware. Veel Tupperware. Waarbij ik vorige week ontdekte dat je een Tupperware beslagkom niet per ongeluk op de warme plaat van het keramisch fornuis moet laten staan…
Dat keramische fornuis was ook wat tien jaar geleden. In mijn wijk hebben we stadsverwarming en dus geen gasaansluiting. Het werd dus keramisch koken, waarbij ik verhalen hoorde dat de eerste bewoners van de wijk zelfs een kookcursus hadden gekregen. Ook ik had tot die tijd altijd op gas gekookt, dus ik hield er rekening mee dat de eerste weken alles zou aanbranden. Dat gebeurde gelukkig niet en ik zou nu echt weer moeten wennen aan een gasfornuis.
Veel meegemaakt in en met dit huis. Alle seizoenen langs zien komen. En dat is misschien nog wel het leukste aan dit huis: het heeft een tuin! Hoe koud het ook is, de hyacinten komen nu al weer langzaam naar boven en je weet dat over een paar maanden de bijen weer genieten van de lavendel.
Eén plantje is er vorig jaar bijgekomen: een muntplant. Ook nu ik niet meer alleen woon is de tuin nog steeds grotendeels mijn tijdsbesteding, behalve de munt. Mijn vriend geeft hem in de zomermaanden trouw water, zorgt voor schaduw als het te warm wordt en maakt er natuurlijk de lekkerste thee van.
Dank je wel huis, voor al tien jaar mijn thuis zijn. En nu ons thuis zijn.
zo heerlijk als een huis een thuis is!